Η παίκτρια της υπομονής και ο ανιδιοτελής πατέρας της.
Η Μαρία ήταν για πολλά χρόνια μια αθλήτρια που δεν είχε
σοβαρό χρόνο συμμετοχής. Θα λέγαμε ότι έπαιζε λίγο στα περισσότερα παιχνίδια
και σχεδόν καθόλου στα ντέρμπι. Ο πατέρας της ήταν για χρόνια κοντά στην ομάδα,
περισσότερο από κάθε άλλο γονιό. Και αντί όπως συχνά συμβαίνει να παρεμβαίνει
στη δουλειά του προπονητή ή να του παραπονιέται για το χρόνο συμμετοχής της
κόρης του, αυτός χαιρόταν με την πρόοδο όλης της ομάδας και όλων των παιδιών.
Τέσσερα χρόνια μετά η ομάδα έπαιζε το κρισιμότερο παιχνίδι για να περάσει στους
τελικούς. Το παιχνίδι ήταν ντέρμπι καθ’ όλη τη διάρκειά του και στο τέλος η
αντίπαλη ομάδα κέρδιζε έναν πόντο. Στην τελευταία φάση η ομάδα της Μαρίας
κέρδισε φάουλ και δύο ελεύθερες βολές. Η παίκτρια όμως που το κέρδισε
τραυματίστηκε και έπρεπε να γίνει
αλλαγή. Σύμφωνα με τους κανόνες τις βολές θα τις εκτελούσε η παίκτρια που θα
έμπαινε. Ο προπονητής προσπάθησε να κάνει ένα κόλπο για να σουτάρει μία άλλη αθλήτρια,
καλή στις βολές, όμως τον κατάλαβαν. Η μόνη παίκτρια που ήταν διαθέσιμη εκείνη
τη στιγμή στον πάγκο ήταν η Μαρία. Αναγκαστικά εκείνη μπήκε για πρώτη φορά στο
παρκέ και σούταρε τις δύο βολές. Ήταν εύστοχη, έγινε η ηρωίδα εκείνης της
χρονιάς και ο πατέρας της από τη χαρά του έβγαλε όλη την ομάδα σε τραπέζι εκείνο το
βράδυ, το οποίο είχε υποσχεθεί προ του αγώνος (μη γνωρίζοντας φυσικά εκ των
προτέρων ότι θα υπάρξει τέτοια εξέλιξη).
Η ομάδα που υπάκουε στις αρχηγούς της
Ο προπονητής είχε αργήσει στην προπόνηση. Είχε φοβερό
μποτιλιάρισμα και δεν μπορούσε να ειδοποιήσει κάποιον για την αργοπορία, διότι
σε εκείνη την προπόνηση θα ήταν μόνος. Όταν έφτασε στο γήπεδο με καθυστέρηση 15
λεπτών βρήκε την ομάδα να κάνει τις καθιερωμένες διατάσεις μετά το ζέσταμα,
έχοντας ολοκληρώσει μόνη την προθέρμανση. Οι δύο αρχηγοί της ομάδας (παιδιά 15
ετών) είχαν προσκαλέσει την ομάδα να ξεκινήσουν μόνοι τους το ζέσταμα, έως ότου
έρθει ο προπονητής. Όλοι υπάκουσαν και ακολούθησαν τις εντολές των συνομηλίκων
τους σαν να τους έδινε εντολές ο προπονητής.
Ελπίδα
Το παιχνίδι δεν πήγαινε καλά. Η ομάδα ηττόταν με μεγάλη διαφορά. Επιπλέον είχαν την ατυχία
να τραυματιστούν και δύο παίκτριες. Σε μια διακοπή του παιχνιδιού ο προπονητής
βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει στις αθλήτριες και να τις προτρέψει να μην τα
παρατήσουν (ακόμα και ο ίδιος δε γνώριζε αν υπήρχαν ελπίδες).Όλοι έδειχναν
σαστισμένοι, εκτός από την αρχηγό. Έβλεπες στα μάτια της ότι δεν είχε πτοηθεί
καθόλου από ότι συνέβαινε μέχρι τώρα. Ο προπονητής αναθάρρησε μέσα του. Αφού η
αρχηγός ελπίζει ακόμα, δε θα τα παρατούσε ούτε κι αυτός. Η ελπίδα ήταν ζωντανή
και σε λίγο όλα θα άλλαζαν.
Παράδειγμα
Ο Γιώργος Ραμπότας στο βιβλίο του «Νίκος Γκάλης, ένας θρύλος
όπως τον έζησα» αναφέρει: «Όταν ο Άρης κέρδιζε σε μεγάλους ευρωπαϊκούς αγώνες
την Πέμπτη υπήρχε η συνήθεια η ομάδα να πηγαίνει στα μπουζούκια. Ο Γκάλης
πήγαινε σπίτι να ξεκουραστεί και να κοιμηθεί για να είναι έτοιμος για τον αγώνα
του Σαββάτου. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που αναρωτιόμουν κι εγώ και έλεγα “Καλά
μια φορά ο μπαγάσας δεν θέλει, δεν πρέπει να ξεσκάσει, να διασκεδάσει;”. Μπορεί
να ήμουν ίδιος σαν χαρακτήρας και να είχα την ίδια φιλοσοφία, αλλά εγώ δεν
έπαιζα. Εκείνος έπαιζε. Εκείνος είχε την ανάγκη. Για τον Νίκο ,όμως, η ανάγκη
ήταν η ξεκούραση. Και δεν μπόρεσε ποτέ κανείς να τον πείσει για το
αντίθετο …. Στο
φαγητό του; Εδώ είναι ασύγκριτος. Καταρχήν δεν έτρωγε ποτέ γλυκά. Έτρωγε πάντα
αργά. Και το αργά στο φαγητό είναι το παν. Ακόμα και σήμερα αν δεις τον Νίκο,
είναι πιθανόν να είναι πιο αδύνατος από τότε που ήταν στην ενεργό δράση. Γιατί;
Διότι όταν θέλει και πρέπει, είναι εγκρατής και σκυλί στην απόφαση που παίρνει»
Χριστούγεννα
Ο Έτορε Μεσίνα (Ιταλός προπονητής – έχει κατακτήσει την Euroleague) στο προσωπικό του blog αναφέρει για τα Χριστούγεννα: Για
μένα τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο μια ξεχωριστή γιορτή όπως η Πρωτοχρονιά (δεν
έχω πρόβλημα να κάνω προπόνηση στις 31 ή την 1η του μήνα), αλλά και
θρησκευτική. Το να προπονηθείς όμως στις 25 είναι κάτι μη φυσιολογικό. Το
έχουμε κάνει πολλές φορές στην Ιταλία. Το σέβομαι, αλλά διαφωνώ. Είναι
σημαντικό να σεβόμαστε τις παραδόσεις των άλλων. Στη Ρωσία η διακοπή των
Χριστουγέννων μας βοήθησε πολύ πνευματικά, καθώς ήμασταν όλοι κάτω από μεγάλη
πίεση.
6 contra 6
Ισπανική ταινία μικρού μήκους στην οποία συμμετέχει ο ομοσπονδιακός τεχνικός Pepu Hernandez με θέμα τον φανατισμό των γονέων που έχουν παιδιά αθλητές. Μπορείτε να την δείτε παρακάτω:
Hoosiers
Ίσως η καλύτερη ταινία με θέμα το μπάσκετ. Πρόκειται για αληθινή ιστορία ενός άσημου κολεγίου που κατέκτησε το κολεγιακό πρωτάθλημα. Το trailer της είναι:
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
I am looking forward to your views, ideas, objections, considerations via my email:kitsoleris@hotmail.com or at twitter @Gkitsoleris. And since 2014 at Facebook: George Kitsoleris
